Oude en nieuwe vrienden

Tijd vliegt. We zijn alweer bijna 3 maanden in Malawi na onze vertraagde start. Suwendy, Levino en Rufaro zijn een heleboel indrukken rijker en gedragen zich al als heuse Malawianen. Voor Annet is het heerlijk om eindelijk weer terug te zijn hier. Meer over haar werk in het ziekenhuis volgt later in een aparte blog.

Hoewel initieel het idee was dat het ziekenhuis voor onze huisvesting zou zorgen, bleek dit in de praktijk niet geregeld te zijn. Maar niet getreurd, want gelukkig stonden Victoria Kingstone, een vriendin van Annet, en haar zus Doris te trappelen om ons in hun huis en familie op te nemen. Het weerzien met Victoria en haar dochter Ohatana op het vliegveld in Malawi was heel erg fijn. En ook veelbewogen, want de elektriciteit was uitgevallen, dus je kon niet pinnen en we hadden onvoldoende cash Amerikaanse dollars om onze visa mee te betalen. Gelukkig kon Victoria naar een bank buiten het douane gebied om ons uit de brand te helpen. 

Onderweg naar Mangochi, het district waar we nu wonen, passeerden we in Victoria haar auto verschillende andere districten en konden Suwendy en de kinderen vast een indruk krijgen van hun nieuwe thuis. Van de thee plantages op de glooiende heuvels in het zuiden, langs het bergachtige gebied rond de oude hoofdstad Zomba, aan de voet van het befaamde Zomba plateau, door naar Liwonde met haar national park waar deze maand opnieuw wilde leeuwen zijn geïntroduceerd, en dan vlak langs het Malombe meer dat grenst aan een heuvelachtig gebied. Juist ten noorden van het uitgestrekte Malombe meer bevindt zich de Shire River. Aan de oevers van die rivier ligt Mangochi, de hoofdstad van het district en de stad waar Annet nu in het ziekenhuis werkt. Hoewel het hier al bekend terrein was voor Annet, moesten we nog een stukje verder naar het noorden reizen om Maldecco te bereiken, de plaats waar Victoria en haar familie wonen. 

De eerste maand dat we bij de familie Kingstone mochten acclimatiseren was echt heerlijk. Eigenlijk brengen we er nog steeds heel graag het weekend door. Ze hebben een ruime ommuurde compound aan de M10 van Mangochi naar Monkey Bay waar het voor de jongens heerlijk spelen was. Zus Doris deelt het huis met haar lieve, bejaarde ouders die in onze tweede week hun verjaardagen vierden. 78 en 80 jaar worden is vrij uitzonderlijk in dit land, dus dat was groot feest! En voor ons meteen een goede gelegenheid om opgenomen te worden in de community. Victoria's huis staat in dezelfde compound. De familie heeft lieve staff en Lucy en Wanda investeerden veel tijd in het aanleren van lokale gebruiken aan de kinderen. Ze leerden hoe je de zanderige grond netjes kunt aanvegen en hoe je water uit de filter wel kunt drinken en uit de kraan niet. Levino en Rufaro eten inmiddels net zo lief met hun handen - wordt hier heel netjes gevonden - als met bestek nsima (net zoiets als funchi op Curaçao, gekookt maïsmeel). Suwendy kreeg al snel handigheid in het doen van boodschappen in lokale winkeltjes en het onderhandelen van een goede prijs. Zijn kookkunsten werden ernstig bewonderd. We begonnen wat Chichewa, de officiële taal, te leren. Een goede feestnacht in de Zithere Pano Pub (ZPP) met zijn zebra print muren, de club van Victoria, tegenover haar huis, kon natuurlijk niet ontbreken. De kinderen sliepen lekker onder een toeziend oog van Lucy. En Suwendy werd onderdeel van een goede traditie die op deze plek tien jaar geleden begon...

Ondertussen waren we op de uitkijk om een eigen plekje te vinden. Ook ons huis bleek uiteindelijk meer van de familie Kingstone, dan van het ziekenhuis afhankelijk te zijn. Tina, een derde zus van Doris en Victoria, bleek een cottage aan het Malawi meer te bezitten. Zo komt het dat we nu een heerlijk familie huis met een schitterend uitzicht kunnen huren voor een goede prijs. Het is een vrijstaand huis met een woonkamer met ensuite keuken, een gemeenschappelijk toilet en drie slaapkamers, ieder met ensuite badkamer en privé toilet (we kunnen dus gelukkig zelfs als Rufaro zindelijk is nog steeds met zijn vieren tegelijk naar het toilet als het moet; wel zo handig met de toch meer frequente periodes met diarree hier). Maar veel meer tijd nog brengen we door op onze heerlijke veranda met uitzicht op het schitterende meer. En in de tuin met strand en groen. Ook hebben we fruitbomen en zijn guavas en citroenen dus helemaal niet moeilijk te krijgen (en tien keer smaakvoller dan die van de Albert Hein, sorry). We kijken uit naar het papaya seizoen, daar hebben we ook een paar bomen van staan. 

Hoewel we wel merkten aan de jongens, en dan met name aan Levino, dat ze het niet makkelijk vonden met alle dingen die steeds veranderden, zijn we heel blij met hoe snel ze zich uiteindelijk thuis zijn gaan voelen in het nieuwe huis. Levino vraagt steeds: "Mama, zullen we gaan zwemmen in ons grote zwembad?" - het meer dus. En Rufaro is steeds beter in het lokken van onze kippen: "Pipjes!!" Deze week was de housekeeper Roddrick de kippen vergeten in het nachthok te stoppen (overdag scharrelen ze vrij door het dorp) en heeft Rufaro hem eraan herinnerd. Hij houdt het allemaal goed in de gaten en kan steeds beter communiceren met wijzen en gebroken woordjes. De jongens gaan sinds enkele weken ook naar de dorpsschool en Levino begon vorige week zelfs al Chiyawo, de meest gesproken taal in ons dorp, voor ons te vertalen toen we niet begrepen wat de dorpskinderen ons probeerden uit te leggen. Dus de slag van wie het eerst de taal beheerst gaan we zeker verliezen.

Vorige week moesten we vanwege het werk van Annet voor het College of Medicine een week in Blantyre zijn. Toen we terug kwamen was het hele weekend druk met het ontvangen van verschillende dorpelingen en nieuwe vrienden die ons allemaal terug thuis wilden verwelkomen. Ze konden ook meteen kennis maken met onze nieuwe aanwinst: puppy Delilah. Een hondje dat met haar vier zusjes en moeder zwaar uitgehongerd bij het asiel was afgeleverd. Ze is dapper aan het wennen aan de warmte in Mangochi en de kippen (waar ze nog best bang voor is) en de geitjes in het dorp (die er de laatste dagen een sport van maken om in te breken in onze compound om over het strand te huppelen) en aan de kinderen natuurlijk. De jongens genieten er enorm van. Van Levino moeten we haar veel verhaaltjes vertellen over haar zusjes, omdat ze die wel zal missen. Net zoals we hem veel verhaaltjes vertellen over de vriendjes van bij Anne-Eveline, onze gastouder in Nederland.

Verder kunnen we nog laten weten dat Joyci, de vrouw van onze housekeeper Roddrick zwanger is van hun eerste kindje. Dus naast Delilah krijgen we binnenkort nog meer 'gezinsuitbreiding'. Het zijn fantastische mensen en we hebben erg veel lol met hen - bijvoorbeeld tijdens het gehannes met koken in het donker op de mbaula (lokale term voor eenpits brandertje dat werkt op houtskool) rondom een power break of tijdens het jagen op sprinkhanen in de tuin om op te eten. Roddrick zijn broertje woont ook nog bij hen in en komt soms een handje helpen.

Hoewel we de laatste weken hebben geprobeerd voor de kinderen het 'saaie ritme' thuis er weer een beetje in te krijgen, is er genoeg te doen in de buurt om kleine uitstapjes te maken.  Erg saai is het dorpsleven hier trouwens nooit. Mr. Kaluzu, de chief's secretary, komt regelmatig lekkers brengen (vis, kip, meloen, pompoen). De buren hebben kinderen van 1 en 4 jaar die heerlijk met die van ons kunnen spelen. De andere buurman is een Malawian die goed boert in Amerika, maar de bouwvakker die de bouw van zijn huis superviseert is er elke dag en heet Frank en houdt net als Suwendy erg van voetballen. Suwendy kent alle shopkeepers in de buurt bij naam inmiddels. We gaan regelmatig naar zwembaden in de buurt, bijvoorbeeld met Victoria en Oha, of met andere expats (voornamelijk Amerikanen) die te bang zijn om in het meer te zwemmen. We wonen op loopafstand van Rita's lodge (een Zuid Afrikaanse die Annet nog kent van 10 jaar geleden en die altijd Amarula en Sprinbok in huis heeft) en de jongens vinden het fantastisch en inmiddels ook doodgewoon om er met de bicycle taxi op uit te trekken.

We hopen dat jullie zo weer een beetje op de hoogte zijn allemaal. Tsalani bwino! Asigaret chenene! Stay well!